Het ingezonden ervaringsverhaal van Hans
In de vorige nieuwsbrief deden we de oproep om uw ervaringsverhaal te delen. Want uw verhaal kan helpend zijn voor iemand anders. Is het u gelukt om stappen te maken op weg naar werk? Heeft u een opleiding, cursus of training gevolgd? Zorgde een gebeurtenis of ontmoeting voor een nieuwe stap? De weg naar werk is niet altijd makkelijk, maar daarom waardevol voor anderen om te lezen. Hans schreef zelf zijn verhaal en deelt dit met u als lezer van deze nieuwsbrief .
Eind 1970
Ik was nog een klein menneke van een jaar of 8/9. Mijn pa werkte op Amsterdam CS als planner, in de tijd dat je daar alleen kwam als je er moest zijn. Ruige tijden: heroïne vierde hoogtij, schandknapen, pooiers & hoeren, plus alle andere menselijke ellende die je je kon voorstellen zag je daar. Als jongetje van 8/9 snap je daar natuurlijk niks van.
Mijn pa had helaas de oorlog nog mee gemaakt met PTSS tot gevolg. Wat ik later ook kreeg, wel door iets anders. Wij hadden thuis boeken van WW2 waar ik dus die zelfde uitgemergelde lijven zag, die ik later ook zou zien. Het was allebei met dit verschil: bij de eerste was het geen keuze, de 2de wel. De gelijkenis: het is oorlog, of in je lijf of op straat.
1990
Druk aan het werk, thuis wonen, geld kon niet op maar moest op. En dan was ik ook zo’n klootzak, want dat ben je als je roept “ga toch fucking werken, man!” naar iemand in een bushokje op een zaterdagnacht die blij is als het niet gesloopt is en nog een beetje droog ligt.
Lightning strikes
Het ging in plaats van prima huisje, meissie, etc., relatie uit? Nieuwe… Maar toen ging m’n pa dood en daar was ik bij. Hij lag in het ziekenhuis en ik op de bezoekerskamer. Ik was te laat toen ’ie z’n laatste
zucht uitblies. Toen werd ik vreemd, begon te drinken en stootte mensen van me af. Vervolgens m’n ma overleden, waar ik woonde. Huis verkocht. Dan maar op een camping. En zo ging het van kwaad tot erger: ontslag.
Na maanden van bank hoppen kwam ik bij het Leger des Heils. En daar wil je niet zijn, dat is een wereld op zich. En mijn idee was: ik moet hier zo snel mogelijk weg, want er liepen daar dus een paar dezelfde uitgemergelde figuren rond die ik dus in de boeken had gezien. Plus het feit dat er niet altijd plek was. Dus lag ik zelf in een bushokje of waar het nog enigszins veilig was. Ik kwam mezelf keihard tegen. Het werd 3 jaar.
Sunshine
Door donaties voor een ID bestond ik weer. Ik was alles kwijt. Ik heb 4 jaar niet bestaan, dat kan in Nederland. Heeft ook zijn voordelen: je aanmaningen komen ook nooit aan.
Maar met een ID kun je weer een stap maken: een uitkering aanvragen. Ik kreeg een kamer bij het Leger. Je gaat beter in je vel zitten en denkt: hop, gas er op! 2de kamer even groter, je eigen douche en toilet (ik kan u vertellen, hoe slecht het er ook uitziet of werkt: koester het!).
Dat waren al 4 stappen/knoopjes voor mij. Ik heb een bandje om mijn pols met knoopjes er in (ik begon met 16). Elk knoopje staat voor iets wat ik moet oplossen. Dus bij ID: knoopje er uit… Eigen kamer: knoopje er uit…
Inmiddels heb ik nu een eigen kamer buiten het Leger met eigen douche en toilet vlakbij de binnenstad van Hoorn, spullen die ik gekregen heb van vrienden, luxe op de vierkante meter. Maar alles beter dan een bushokje of de nachtopvang.
Wat ik eigenlijk wil zeggen, dat in-de-shit-zitten ook positieve dingen heeft, mits met de juiste mindset: je wil er uit. En nog belangrijker: DURF te zeggen: “Ik heb hulp nodig, want ik kom er niet meer uit”. Er zijn veel
instanties die kunnen helpen. En ja, ik begrijp als je bijvoorbeeld verslaafd bent, of ontslagen of door wat dan ook, je niet naar je familie stapt. Zelfs een scheiding kan je naar de rand van de afgrond brengen, geloof me: ze sliepen in hun auto op het Dampten. Ga door het stof! Vroeger of later moet je dat toch. Dan maar the-hard-way.
Nog even over dat bandje, daar zitten nog 4 knoopjes in: 3 ga ik niet vertellen waarom, de laatste & grootste wel. Als ik die er namelijk uithaal, flikkert ’ie van mijn pols. En dat bandje gaat nooit meer af.
Hans
Heeft u vragen of opmerkingen naar aanleiding van het verhaal van Hans? Mail deze dan naar nieuwsbrief@werksaamwf.nl